Terug uit Zweeds Lapland

Bijna een heel jaar hadden ze gepland en naar deze expeditie toegeleefd. Vliegvissen op een exclusieve rivier waar bijna niemand anders mag komen, raften en camperen. In de aanloop van hun reis botsten ze op tal van obstakels, maar alles werd netjes op tijd opgelost. De extra zware kano-raft was boven de limiet van SAS, maar geraakte dankzij FedEx tijdig ter plaatse. Gelukkig was de tweede boot wel binnen de gewichtslimiet van SAS. De speciale vergunningen voor de Råstoätno rivier werden geregeld via de Visserijcommissie van de Provincie Norbotten, inclusief het speciale QUOTA stuk waar slechts een heel beperkt aantal vissers per jaar worden toegelaten. De ervaren helicopter-piloten van KallaxFlyg zouden hun droppen en oppikken. En met het SPOT satelliet systeem zouden ze contact kunnen houden met de thuisblijvers. Of een noodsignaal sturen als dat nodig was. Ook het eten voor deze reis was tot in het kleinste detail uitgewerkt. Noodzakelijk want je zit op een plek waar je niet zomaar even naar de winkel of de hamburgertent kan gaan.

Vrijdagavond, 5 juli, landde de hele ploeg op de luchthaven van Kiruna in Zweeds Lapland. De taxi die ons stond op te wachten was iets te klein uitgevallen voor de groep en hun bagage. Maar de pientere chauffeur belde haar collega en die kwam snel met een minibusje aanrijden. En zo gingen ze dan naar Kurravaara, naar de helicopterbasis. Even overleggen met Nina Sarri van KallaxFlyg en een tijdje later werd alle bagage, inclusief de 2 boten, in de helicopter geladen. Nu was er geen weg terug. De piloot dropte het team op een wonderbaarlijk mooi plekje langs de Råstoätno rivier.

De helicopter van KallaxFlyg brengt de groep naar de bovenloop van de Råstoätno rivier.

Het kamp werd snel opgebouwd en na een uur stonden ze al te vissen in een zijriviertje. De eerste worp van Steven bracht direct een mooie bruine forel langs de kant. En er zouden er nog meer volgen. Er werd ook volop vlagzalm gevangen. Een goed begin!

Al met de eerste worp vand e reis vangt Steven een mooie bruine forel. Later zouden er nog grotere volgen.

De volgende dag stond een uitstap naar een nabijgelegen meer op het programma. De bedoeling was om arctic chars te vangen, maar dat is niet gelukt. De terugweg naar het kamp verliep langs een fraai riviertje. Een nevenloop van de Råstoätno. En hier zat wél volop vis. Dikke leute!

Ondertussen werd de lokroep van de Råstoätno alsmaar groter. Dit was eigenlijk de bestemming van de hele reis en de groep had er nog niet gevist. Kwestie van de spanning een beetje op te bouwen. Die werd uiteindelijk té groot en met de boten peddelden ze naar de overkant van de grote "home" poel. Daar stond een gunstige wind. Doc ving al snel een grote gave vette vlagzalm met de Horny Stickleback. Zijn favoriete streamer voor dit soort visserij. Maar ook de andere vliegen lieten zich niet onbetuigd! Er werd gevangen op droge vliegjes en op nimfen. Patrick ving op 1 plek 3 hele grote bruine forellen en nog meer fraaie vlagzalmen. Phille en Steven beleefden ook verschillende hoogtepunten. Die avond stond er natuurlijk heerlijk gebakken vis op het menu!

Zondag was de eerste échte "vaardag" voor de boten. Het was de bedoeling om een tiental kilometer te varen en dan een nieuw kamp op te bouwen. In totaal stonden er 3 zulke vaardagen op het programma. Kwestie van de hele Råstoätno rivier te bevissen. Maar op dat vlak hadden ze de rivier toch serieus onderschat. Een strakke tegenwind maakte dat ze slechts langzaam vooruit kwamen op de kalme brede stukken waar de rivier bijna op een meer lijkt. En de stukken met snelstromend wild water waren ook een zware uitdaging. Er waren lange stukken waar de grote rotsen in het midden van de rivier de passage erg vermoeilijkten. Voeg daarbij nog een relatief lage waterstand. De ene keer zat je vast, de andere keer botste de boot in volle vaart tegen deze rotsen. En soms zat er niets anders op dan de boot via touwen te leiden omdat het té gevaarlijk was. Een helse karwei. Dat beloofde alvast voor de andere vaardagen.

Na deze intense dag, werd een nieuw kamp opgezet en vervolgens moest er natuurlijk weer gevist worden. Helaas kwam team-member Patrick zwaar ten val tegen een rotsblok. Dat waren minstens gekneusde of gebroken ribben. Na overleg met de groep werd besloten dat hij er een nachtje zou overslapen vooraleer er echte noodmaatregelen zouden worden genomen. Helaas! De nacht bracht geen soelaas. Er zat niets anders op dan via de SPOT enkele noodsignalen te sturen. Thuisblijver Gino Cozijns coördineerde tesamen met de mensen van KallaxFlyg de hele reddingsoperatie. Minder dan een uur na het noodsignaal was de helicopter al ter plekke en kon Patrick al geëvacueerd worden naar de bewoonde wereld. De arme man voelde zich haast zelf schuldig omdat hij door zijn ongelukkige val de reis "verbrod" had. Maar het had eenieder kunnen overkomen! Phille, Doc en Steven voelden zich ook naar door de hele affaire en doordat ze Patrick alleen lieten vertrekken. Maar hij stond er zelf op. Want in Kiruna zouden ze hem ongetwijfeld met de nodige medische verzorging kunnen helpen. En zo erg was een paar gekneusde of gebroken ribben ook niet. Er zijn zelfs wielrenners die daar de Tour mee uitrijden... Maar ja, die hebben wel een ploegdokter bij de hand.

De achterblijvers overlegden nog even snel met de piloot en er werd besloten om niet meer verder te varen. In plaats daarvan zouden ze het kamp permanent maken. Eigenlijk was dat een opluchting. Het varen was immers veel moeilijker op deze rivier dan aanvankelijk gedacht. En bovendien was het op deze manier veel gemakkelijker voor KallaxFlyg om de avonturiers terug te vinden voor de pickup op zaterdag 13 juli.

De volgende dagen werd beslist om zowel stroomop als stroomaf van het kamp te vissen. Een goede beslissing want overal zat volop vis. En toch. De ene dag was de visserij echt niet van de poes en moest het vliegje correct zijn of er werd niets gevangen. Een heel kleine sedge bood dan uitkomst. Maar op andere dagen kon je met om het even wat tal van vissen uit een-en-dezelfde poel sleuren: droog, nat, nimf en streamer. Soms leek het zelfs alsof de vissen een nummertje hadden getrokken en in de rij stonden om gevangen te worden. Vlagzalm-bonanza!

Doc (boven) en Steven (onder) visten op 2 verschillende dagen in dezelfde poel. Door het grote aantal vlagzalmen dat hier werd gevangen, kreeg deze stek de naam "Bonanza-poel".

En op deze manier werd uit de ongelukkige situatie alsnog het beste gemaakt. Zaterdag om 16u stipt was de helicopter terug om iedereen op te pikken. Vanop de basis in Kurravaara werd direct contact opgenomen met de familie thuis en met de onfortuinlijke Patrick. Die was ondertussen dankzij de verzekering al terug thuis in België. Een opluchting. Na een regenachtige nacht ging het dan met SAS terug richting Belgenland. Eind goed, al goed. Wat een avontuur!

Toen het kampvuur gedoofd was en drankflessen leeg, stond Phille er op om nog een eindje te gaan varen...

Zaterdag arriveerde de helicopter stipt om 16u om iedereen op te pikken.

Nog even snel iets over de weersomstandigheden. Die waren zeker niet van de poes! De meeste dagen stond er een krachtige wind en was het best aan de frisse kant. 's Avonds bij het slapengaan moesten de vingers eerst "ontdooid" worden. Maar op zulke momenten was er gelukkig weinig last van de muggen. Op de paar dagen dat er minder wind was, was de temperatuur behaaglijk warm. Een lekkere 12 tot 14 graden. Maar ja, dan was er ook het gezelschap van 3 miljard bloeddorstige muggen en 2 miljard extremistische knuts. Gelukkig boden de bugshirts hier uitkomst.