De eerste week van mei waren we terug in Ierland om er te snoeken vanuit de bellyboat. Ook de Ieren zijn geplaagd geweest met een uitzonderlijk lange winter. De aanhoudende lage temperaturen waren ongezien. Ierland kent een gematigd zeeklimaat; zelden echt mooi en warm weer, maar ook zelden bitterkoud. Een ideaal klimaat voor vriend Esox lucius. Dat Ierse meren en meertjes bevriezen is uitzonderlijk. Dit jaar lagen ze meerdere weken na elkaar toe. Onze contactpersoon Brian vertelde dat hij dit nog nooit eerder had meegemaakt. De boeren moesten zelfs extra hooi voor hun dieren importeren uit Frankrijk en Engeland om de maand april zonder verliezen door te komen.
Ook de snoeken bleken hun kluts kwijt te zijn door de koude. De snoekvisserij was moeilijker en harder als voorgaande jaren: typische stekken waar we vroeger goed vingen, tegen oevers, langs kragen van riet en zegge, leverden nu weinig tot niets op. Het water was nog te koud; zo'n 11 graden in de oppervlakte leerden we via de visvinder. We schatten de watertemperatuur in het diepere water op een 6-8 graden. Snoeken worden pas goed actief vanaf 12 graden... De prooivis zat nog niet in het ondiepe. Op de visvinder waren scholen witvis te zien op een diepte van 3 tot 4 meter, steeds boven taluds. En waar de prooivis zit... Juist: daar vind je ook de snoeken. Snoeken die er dit jaar beduidend minder zin in hadden, getuige de vele tikjes en rukjes aan de lijn in de plaats van de zo gegeerde agressieve en massieve beten. We vingen drie keer minder vis als vorige jaren, maar wel in verhouding meer grote vissen: 101 cm, 95 cm, 93 cm en redelijk wat tachtigers en zeventigers. De "jack pike" leken bijna afwezig. Als we niet beter wisten, zouden we gezegd hebben dat op sommige meertjes gewoon geen snoekjes in de 30-60 cm klasse aanwezig waren. Best intrigerend eigenlijk.
Hierbij alvast een teaser voor het CCF filmfestival in november!