Bewl: prospectie van een wel heel grote "koeienput"

Een tweetal maand geleden kreeg ik van ancien Erwin de vraag of het mij kon interesseren om eens een lijntje te gaan gooien in Engeland. Er werd namelijk naar jaarlijkse gewoonte een visuitstap georganiseerd door een bevriende visclub uit Lichtervelde. Al even traditioneel sluiten daar vliegvissers van overal te lande op aan: de uitstap staat immers open voor iedereen. Een dergelijke uitstap in gezelschap van zo'n ervaren bootsmaat, kon ik niet aan mijn neus laten voorbij gaan. Bewl kreeg het label "afspraak met hoge urgentie" in mijn agenda en zodoende kon het voorbereidende werk worden aangevat.

Zo gezegd, zo gedaan. De afgelopen weken werd de druk stilletjes aan opgevoerd. Je kent dat wel: vislijnen en reels checken, collega-vissers raadplegen naar hun wedervaren, de laatste visverslagen raadplegen op de site van Bewl, nog een laatste bezoekje aan onze vliegenboer, etc. Op de laatste CCF vergadering werden in laatste instantie nog enkele Bewl-veteranen geraadpleegd. Visstekken, favoriete vliegen en boottechniek kwamen allemaal aan bod. Inderdaad, boottechniek... Op een water van zulke dimensies kan je beter enige notie hebben van drifteigenschappen en het gebruik van een zogenaamde driftzak. Enfin, tussen pot en pint werden enkele basics fijngetuned.

Afgelopen zaterdag was het dan zover. Om 4 u precies (a.m.!) kwam Erwin me oppikken. Hij had me op het hart gedrukt zeker klaar te zijn. De bus was immers gebonden aan het vertrekuur van de trein. En naar goede gewoonte wachten die niet (ze laten enkel op zich wachten ;-)). Ik dacht dat het allemaal wel niet zo'n vaart zou lopen. 50 Vissers op zulk een "exotisch" uur samen krijgen leek me allesbehalve vanzelfsprekend. En toch, hoe mis had ik het! Toen we rond 4u45 aankwamen in Lichtervelde leek het wel een militaire operatie. Iedereen was present, de wapens in aanslag. De bus was gelukkig voorzien van een extra trailer. Geen overbodige luxe als je 50 vissers meeneemt op een vistrip naar het land waar je rond deze periode van het jaar op een dag vier seizoenen kunt zien passeren. De hardware werd in de trailer geladen en iedereen zocht zijn plaatsje op de bus. Rijden maar!

Ondanks het onwezenlijk vroege uur bleek iedereen bijzonder alert. Hier en daar werd wel nog een oogje dicht geknepen maar de meeste vissers bleken al druk in gesprek over wat er komen zou. En je gelooft het of niet, de eerste biertjes werden genuttigd. OMG! Als dat maar goed komt...

Ongeveer 3 uur later bevinden we ons op de andere zijde van het kanaal, temidden van een bijzonder charmant landschap. Ik die dacht dat de typische dorpjes en sceneries uit series zoals Midsomer Murders en Danziel and Pascoe heel diep verscholen lagen in de Engelse countryside, moest nu wel even mijn mening grondig herzien. Het Zuid-Engelse landschap lijkt wel bezaaid met dergelijke pittoreske landschappen en dito dorpjes. Ronduit schitterend. Een half uurtje later, temidden van al die natuurpracht, doemt het strijdperk van de dag op: Bewl, een drinkwaterreservoir en de natte droom van iedere rechtgeaarde watersporter. Vissers incluis! Na ongeveer 4 uur op de bus, duurde het niet lang of de trailer was uitgeladen en de hengels opgetuigd. De vergunningen en de obligate reddingsvesten werden opgehaald en de boten werden bemand. En varen maar!

Bewl, een serieuze slok water van zo'n 770 ha groot midden in de Zuid-Engelse countryside. De sterretjes geven onze visstekken aan.

Of toch niet? Als een volleerde veteraan maande Erwin me aan het eerst eventjes te bekijken. Hij schatte de kans immers groot dat de ganse armada zich wellicht naar de welbekende hotspots zou bewegen. En dat was precies NIET de richting die wij zouden kiezen. En zo gebeurde het dat een luttele 10 minuten later een eenzaam bootje, rekening houdend met windrichting, stroomrichting en last minute insiderinfo in de richting van de dam opstoomde. Een armada van concurrerende visboten achter zich latend...

Welke vlieg zou het worden? En welke vliegenlijn werd er opgezet? Ik maakte een beredeneerde gok. Ik las in de vangstrapporten van de laatste week dat grote zwarte beesten zoals Cormorant, Montana nymph, damsels etc... wel eens de nodige vis in de boot konden brengen. De vissen hielden zich de laatste week op in de bovenste waterlagen. Het werd dus een slow intermediate lijn op m'n 10ft. #7 stokje. Een stokje dat er bovendien om schreeuwde om door een knappe vis ontmaagd te worden. Aan de vliegenlijn werd een leader geknoopt met op de punt een klassieke Cormorant, voorafgegaan door een opvallende attractor onder de vorm van een Apps bloodworm. We zouden wel zien, zeker? Kapitein Erwin stuurde de boot op een 50 tal meter voor de dam en een eerste worpje werd geplaatst richting oever.

De echte "helden" van deze visdag!

Ondertussen volop de werpkunsten van m'n bootmaat aan het bewonderen. En BANG... daar heb je het. Nog geen 10 strips binnengehaald en een eerste potige blauwe knokker trok mijn hengeltop al krom . Bij de eerste worp, op een onbekend water, hoeveel maal krijg je dat voor!? Maar iets te vroeg victorie gekraaid, de vis blijft niet hangen. Damn. Beiden nog een beetje verdwaasd van verwondering wordt de zwarte vlieg al gauw weer te water gelaten. En ja, weerom, BANG... hangen deze keer. Wat knokt deze vis! Met verschillende runs laat deze vis me alle kanten van de boot zien. Maar deze keer wordt het even luchthappen voor deze knokker. Na enkele minuten heen-en-weer laveren, kunnen ik en mijn vismaat een schitterende blauwe forel ("Blue Trout") bewonderen. Wat een knappe vis! Niet zo gek groot maar wat een kleur en wat een kracht! Ondertussen blijkt de dam alvast een stuk dichterbij gekomen. We proberen de boot onder controle te krijgen en mijn vismaat heeft zijn handen vol met het besturen van de boot en het gelijktijdig achter de schubben zitten van de blues. Dat driften lijkt toch niet zo gemakkelijk als eerst gedacht. Die driftzak lijkt wel een eigen leven te leiden: afstand, plaatsing (richting) t.o.v. de boot lijken essentieel. Bovendien dient deze ook best te worden voorzien van voldoende gewicht (musketons) teneinde voldoende zinkend te zijn. Na een uurtje "zwalpen" kozen we er voor de "chute" in te ruilen voor het vertrouwde anker. En al gauw hernam de beet. Ook Erwin had gekozen voor een lichtere vliegenlijn, nl. een midge tip met een zwart beest op de punt. Binnen de kortste keren stonden we beiden vissen te drillen: de ene al wat groter dan de andere. En nu en dan ook tegelijk: uitkijken geblazen met zulke knokkers, zo bleek. Wat doe je immers wanneer 2 lijnen in elkaar verstrikt raken met aan iedere lijn een verbeten vechtjas (en dan bedoel ik niet de vissers in kwestie). Ons succes bleef echter niet onopgemerkt. Na een tijdje leek het wel of wij deel uitmaakten van een heuse fishing task force. Overal om ons heen lagen boten geparkeerd en tientallen vliegen dreven de forellen tot waanzin. Overal werd er vis gevangen. Opwinding alom. Hoogtijd voor een, je raadt het, verfrissende regenbui. Noem het gerust een "refreshing shower". Maar geen nood, daar waren we ruimschoots op voorzien. Blijven doorvissen en vangen, wat had je gedacht. Na een paar uur zeer secuur "peuteren" lonkten de andere onontgonnen stekken op deze wel heel grote plas. Het anker werd (niet zonder moeite) gelicht en algauw werd de driftzak weerom te water gelaten in de onmiddellijke nabijheid van "Monty's Seat". De oude ijzervreter (generaal Montgommery uit W.O. II) wist zijn mijmeringen wel op heel uitgelezen plaatsen te houden...

Fier als een gieter met een authentieke blue trout!We zouden de ganse dag beet krijgen en vangen. Buiten alle verwachting...

Enfin, we lieten ons een stukje in de richting van de oever driften, alwaar we enkele collega's vanop de kant hun geluk zagen beproeven. Wellicht hielden onze geschubde vrienden zich daar ergens op. Plots roerde er zich iets in het wateroppervlak. Een koppel vliegen werd meteen die richting uitgegooid. En jawel hoor, na amper enkele strips, maakte een prachtige regenboog zich los van het water en nam vlieg en lijn in een wijde boog met zich mee terug de diepte in. Hangen die kip! Niet veel later werd met chirurgische precisie een barbieroze blob van tussen de "scissors" geplukt. Rare jongens toch, die zalmachtigen! Enfin, na nog een knappe blauwerd bleek deze stek niet het verhoopte aantal vissen op te leveren. Aldus werd de boot in de richting van de "cages" (kweekkooien) gestuurd, een andere topstek naar verluid. Maar ook hier bleven de beten in eerste instantie uit. Veel tijd voor bijsturing bleef niet over want een snelle blik op onze horloge maakte duidelijk dat het hoogtijd was om de aanlegsteiger op te zoeken. Een snelle inspectie van de steiger maakte duidelijk dat de meeste vissers reeds de weg naar de overgebleven biertjes hadden gevonden. Alles wat je niet opmaakt, moet je immers terug meezeulen! Al gauw stond iedereen, een biertje in de hand, ervaringen en vangstrecords uit te wisselen. Het bleek zonder meer een geslaagde visdag. Iedere boot haalde zonder moeite zijn vangstlimiet, namelijk 16 vissen. Het lijkt me een uitgemaakte zaak dat het vangstgemiddelde (voor de week van 19 april) per visser zonder enige twijfel de 5,95 (van de voorgaande week) zal overschrijden. Hoe een handvol Vlaamse vliegvissers de statistieken kan beïnvloeden ;-)

Ook de bootsman liet zich niet onbetuigd. Zijn "expertise" gaf ons alvast een lengte voorsprong.

De terugtocht liep voorspoedig en de sfeer in de bus was tiptop, hetzij minder uitgelaten dan 's morgens. Niet verwonderlijk, we waren immers 18 uur later. En zo kwam omstreeks 23u (we waren al "aan de slag" sinds 5u die morgen) een einde aan een schitterende visdag. Moe en bijzonder tevreden, een schitterende ervaring rijker en mijn hengeltje "bruut" ontmaagd. Merci vismaatje, merci organisatie!